Ποσοτικοί στόχοι στα βιβλία; Δε θα πάρω!
Γιατί τελικά το ίντερνετ δε σκότωσε τα μικρά βιβλιοπωλεία;
Μπες σε ένα βιβλιοπωλείο και παίξε ρουλέτα
Σκέψεις για την καλοσύνη
Μια τσακισμένη σελίδα μπορεί να σε κάνει να γελάσεις
Kάποιοι συγγραφείς γράφουν ακόμα με στυλό
Tι κάνει ένα βιβλίο να είναι αγαπημένο;
Το 1 πράγμα που πρέπει να κάνεις όταν ταξιδεύεις πολλές ώρες με πλοίο
Φοβάμαι ότι μερικά βιβλία θα σταματήσουν να κυκλοφορούν
Αυτή η Παρασκευή με βρήκε στο γραφείο να συζητάω projects και θέματα. Να γελάω, να σκέφτομαι, να προγραμματίζω, παρέα με συναδέρφους. Κάποια στιγμή και ενώ όλα τα θέματα είχαν κλείσει, έκλεισα και εγώ το σημειωματάριο μου και άρχισα να ετοιμάζομαι για αναχώρηση και Σαββατοκύριακο. Πριν, όμως, στάθηκα σε μια βιβλιοθήκη που υπήρχε στο χώρο. Άρχισα να κοιτάω τίτλους βιβλίων και ξαφνικά εστίασα σε έναν. “Φοβάμαι” έλεγε. Το τράβηξα και το πήρα στα χέρια μου. Μια μικρή και περιποιημένη έκδοση, η οποία δεν είχε πολλές λέξεις. Οι σελίδες που ξεφύλλιζα είχαν μόνο φράσεις για κοινούς φόβους και μερικά σχέδια. Geraldine Kosiak, έγραφε πάνω δεξιά στο εξώφυλλο. Στην κάτω δεξιά Leadercom. Κάθισα σε ένα γραφείο και άρχισα να το χαζεύω με την ησυχία μου. Υπέροχο!Ήταν εύστοχο, ευανάγνωστο και τέλεια τροφή για σκέψη. Ιδανικό για Παρασκευή απόγευμα. Δύο σελίδες, με έκαναν να χαμογελάσω: Α+Β=Γ Φοβάμαι τα μαθηματικά και η επόμενη Α+Β=Γ Φοβάμαι μήπως…
Το μόνο βιβλίο του Λυκείου που θέλω να διαβάσω ξανά
Βράδυ, νομίζω Ιουνίου, 2004. Καθόμουν στον καναπέ του σπιτιού μου, μαζί με τους γονείς μου και βούλιαζα στο κέντρο του γωνιακού καναπέ με τα πόδια να κοιτάνε την τηλεόραση που έπαιζε μάλλον “Σαββατογεννημένες”. Είχα αφήσει πίσω μου αρκετά μαθήματα και πλησίαζα στο τέλος των Πανελληνίων εξετάσεων. Σε λίγες ώρες θα έδινα “Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας”. Ξαφνικά, μπουκάρει στο σπίτι μου ο θείος. Φιλόλογος στο επάγγελμα, δε με είχε αφήσει σε χλωρό κλαρί στην τρίτη Λυκείου. Έτσι, ήρθε να δει τι κάνω και να μου πει δυο λόγια πριν γράψω ακόμα ένα μάθημα. “Τι κάνεις εδώ;” ήταν η ερώτηση του όταν με είδε ξάπλα στον καναπέ. Εγώ χαλαρή, απάντησα πως φυσικά κάνω διάλειμμα. Ο θείος ακόμα μια φορά απόρησε με το πόσο ζεν είμαι, κάθισε δίπλα μου και μου έδωσε δύο χαρτιά. Το ένα έγραφε επιγραμματικά όσα έπρεπε να θυμόμουν για το “Όνειρο στο Κύμα” του Παπαδιαμάντη και το άλλο για το…