Η πρώτη μου επαφή με τον διηγηματογράφο Raymond Carver μού άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.

Μπορεί να μου αρέσουν τα διηγήματα και ο Raymond Carver να είναι ένας από τους πιο γνωστούς μετρ του είδους, ωστόσο μέχρι πρόσφατα δεν είχε τύχει να έρθω σε επαφή μαζί του. Μόλις πρόσφατα έπιασα στα χέρια μου τον “Ελέφαντα” που περιέχει τα τελευταία διηγήματα που έγραψε πριν φύγει, μόλις στα 50, από τη ζωή.

Το ευχαριστήθηκα. Οι ιστορίες του Carvere περιγράφουν ιστορίες ανθρώπων σε κρίσιμες στιγμές. Η γλώσσα του είναι απλή, αλλά ο λόγος του ρέει τόσο περίτεχνα που σου τραβάει εύκολα το ενδιαφέρον. Κάτω από κάθε φαινομενικά “καθημερινή” ιστορία, κρύβονται πολλά συναισθήματα, ενώ σε κάθε τέλος δημιουργούνται διάφορες σκέψεις. Τι έγινε; Τι θα γινόταν; Πώς θα ήμουν εγώ αν πρωταγωνιστούσα σε αυτή την ιστορία; Αυτά ήταν μερικά που εγώ τουλάχιστον σκεφτόμουν.

Για εμένα, το πιο δυνατό από όλα τα διηγήματα του συγκεκριμένου βιβλίου, είναι αυτό που αναφέρεται στον Τσέχοφ, που άλλωστε αποτελούσε μέντορα του Carver. Αλλά και το “Όποιος κι αν ήταν σ’ αυτό το κρεβάτι”, είναι πραγματικά όμορφο, ανθρώπινο και συγκλονιστικό μέσα στην απλότητά του.

Σίγουρα δε θα είναι αυτά τα τελευταία διηγήματα του που διαβάζω. Από όσο αντιλήφθηκα από το επίμετρο, πρόκειται για το απόγειό του, αλλά είμαι σίγουρη ότι και παλιότερες δουλειές του έχουν αρκετά να μου δώσουν.

Bookmarks

Το διάβασα μέσα σε: 2 μέρες.

Το προτείνω: Σε σένα που σου αρέσουν τα διηγήματα και αντιλαμβάνεσαι των δύναμη των “απλών” γεγονότων στη ζωή. Ένα τηλέφωνο που χτυπάει, ένα αμάξι που αγοράστηκε με δάνειο, ένα γράμμα κάτω από την πόρτα…

Δεν το προτείνω: Αν αυτή την περίοδο ψάχνεις ένα βιβλίο να σου αλλάξει την κοσμοθεωρία. Δεν είναι τέτοιο.

Highlights: Σελ. 106, το τέλος του διηγήματος “Ελέφαντας”. Έχει μια δυνατή αντίθεση.

Αρνητικό: Η απορία που πάντα σού μένει στο τέλος. Ίσως δεν αρέσει σε κάποιους.