Η Claire Fuller γράφει ένα μυθιστόρημα ιδανικό για υπομονετικούς αναγνώστες.

Οι πρώτες ζέστες της χρονιάς είχαν έρθει και εγώ έψαχνα ένα βιβλίο με μια καλοκαιρινή ιστορία. Κάπως έτσι, έφτασε στα χέρια μου το “Πικρό καλοκαίρι”.

Το οπισθόφυλλο μού είχε δώσει όλα όσα χρειαζόμουν για να ξεκινήσω το διάβασμα το συντομότερο: Είμαστε στο 1969 και η Φράνσις Τζέλικο βρίσκεται στην αγγλική ύπαιθρο για να μελετήσει την αρχιτεκτονική των κήπων μιας εγκαταλειμμένης έπαυλης. Μένει εκεί αλλά όχι μόνη. Στον κάτω όροφο, υπάρχει ένα ζευγάρι το οποίο η Φράνσις “κατασκοπεύει” ενίοτε μέσα από το πάτωμα. Οι τρεις πρωταγωνιστές γίνονται φίλοι, περνούν όμορφες καλοκαιρινές στιγμές αλλά όλα αυτά μέχρι να αρχίζουν τα πάντα να θολώνουν.

Ξεκινώντας το βιβλίο, πίστευα ότι η ιστορία θα ήταν γρήγορη, πικάντικη και σχετικά εύκολη στο να διαβαστεί μέσα σε 1-2 μέρες. Όπως όμως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις βιβλίων, έπεσα έξω.

Το “Πικρό καλοκαίρι” είναι ξεκάθαρα για αναγνώστες με υπομονή. Ξεκινάει με την πληροφορία ότι η Φράνσις, η κεντρική ηρωίδα και αφηγήτρια, πεθαίνει σύντομα. Από το κρεβάτι, ανακαλεί εκείνο το καλοκαίρι στην έπαυλη. Θυμάται πολλές λεπτομέρειες και αφήνει να εννοηθεί ότι έγινε κάτι συνταρακτικό. Κι έτσι, απλά σε αιχμαλωτίζει στην ιστορία.

Οι περιγραφές των χώρων της έπαυλης είναι άπειρες. Προσωπικά, δεν κατάφερα όλες να τις παρακολουθήσω. Όμως, ακόμα κι έτσι, η ατμόσφαιρα με συνεπήρε και κάθε σελίδα που γυρνούσα, με έκανε με ένα περίεργο τρόπο να “κολλάω” με την ιστορία.

Η Φράνσις μού φάνηκε άλλης εποχής, σε βαθμό που μάλιστα πολλές φορές νόμιζα ότι το βιβλίο δεν έχει γραφτεί στις μέρες μας. Ο Πίτερ, ο άντρας της παρέας, δε με απασχόλησε τόσο όσο η Κάρα, η δεύτερη γυναίκα πρωταγωνίστρια. Η Κάρα παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο που δε μπορεί παρά να σε κάνει τη μια να τη πιστεύεις και την άλλη να τη λες τρελή. Η Fuller την έχει χρησιμοποιήσει εξαιρετικά για να παίξει με το μυαλό του αναγνώστη.

Το τέλος της ιστορίας άξιζε όλο το δρόμο. Έδωσε απαντήσεις, άφησε μια πίκρα μα έφερε και λύτρωση.

Bookmarks

Το διάβασα μέσα σε: 7 ημέρες.

Το προτείνω: Για την παραλία. Είναι από τα βιβλία που δε θα σε κάνουν αντικοινωνικό γιατί δεν είναι page turner. Την ίδια στιγμή όμως, η υπόθεση σού μένει και το συνεχίζεις πανεύκολα από εκεί που το άφησες. Γενικά, αν θέλεις να διαβάσεις ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, αρκετά αργό που επιζητά την προσοχή σου.

Δεν το προτείνω: Αν θέλεις να διαβάσεις page turner, αν δε σου αρέσουν τα ατμοσφαιρικά μυθιστορήματα και αν μισείς τις αναλυτικές περιγραφές.

Highlights: Το πρώτο highlight το εντοπίζω τη στιγμή που η αφηγήτρια αποκαλύπτει πού ακριβώς βρίσκεται τη στιγμή που σκέφτεται όλο αυτό το παρελθόν. Το δεύτερο, φυσικά το τέλος της ιστορίας.

Αρνητικό: Θα επιμείνω στο κομμάτι των περιγραφών γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις νομίζω ότι δεν εξυπηρετούσαν την ιστορία. Ωστόσο, δε ξέρω πώς θα ήταν αυτό το βιβλίο χωρίς αυτές. Περίεργο, το ξέρω.