My bookmark

Βιβλία. Άνθρωποι. Σκέψεις.

Norman Ohler: “Ελπίζω η Υπερδιέγερση να γίνει ταινία με πρωταγωνιστή τον DiCaprio”

Mια βάσιμη ελπίδα, και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Γερμανό συγγραφέα που άγγιξε το θέμα των ναρκωτικών στο Τρίτο Ράιχ.

Βρίσκεσαι περίπου στο 2013, κάπου στο Βερολίνο, και εκεί που ψαχουλεύεις το διαμέρισμά σου, ξαφνικά εντοπίζεις ένα κουτί από παλιά φάρμακα. “Pevitin” γράφουν, και στα συστατικά αναφέρεται η μεθαμφεταμίνη. Τι κάνεις; Μάλλον δεν τα δοκιμάζεις ούτε για πλάκα… Εσύ. Γιατί κάποιος άλλος, όλο το παραπάνω το έζησε και αποφάσισε να δοκιμάσει. Έχοντας σαφή έφεση στον πειραματισμό με ουσίες, πήρε ένα χάπι από το κουτί που είχε αποθηκευτεί προ 70ετίας το λιγότερο. Διαπίστωσε ότι είχε επίδραση ακόμα, και μοιράστηκε όλη αυτή την ανακάλυψή του με ένα φίλο. Σε εκείνο το σημείο, φυτεύτηκε ο σπόρος για το βιβλίο “Υπερδιέγερση: Τα ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ”. Ο φίλος ήταν ο Norman Ohler.

Τον περιμένω στον Πολυχώρο Μεταίχμιο, μετά από ένα ξενύχτι ανάγνωσης ιστοριών “τρέλας” γύρω από τη Γερμανία του Χίτλερ. Σοκολάτα πραλίνα με μεθαμφεταμίνη σε διαφήμιση της εποχής, Γερμανοί στρατιώτες ντοπαρισμένοι στη μάχη του Β’ Παγκοσμίου, ο Χίτλερ με κολλητή παρέα τις σύριγγες. Αυτή την πλευρά της ιστορίας δεν την είχα υπόψη, οπότε έχω πολλές απορίες…

Η πρώτη ερώτηση που κάνω στον Νorman Ohler όταν τον έχω απέναντι μου να πίνει το τσάι του, είναι πόσο καιρό του πήρε να γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο που έχει 42 σελίδες σημειώσεις και 24 σελίδες βιβλιογραφία – άρα πολλή έρευνα. Μου λέει ότι χρειάστηκε 5 χρόνια αποκλειστικής ενασχόλησης. “Βρήκα ότι υπήρχε ένας ιστορικός που είχε γράψει κάποια πράγματα για τη χρήση μεθαμφεταμίνης στο στρατό και μου είπε πού να κοιτάξω στα αρχεία”, αναφέρει σχετικά με το πώς ξεκίνησε να ξετυλίγει το κουβάρι.

“Δεν φοβόμουν μήπως δε βρω τίποτα ψάχνοντας, γιατί σκεφτόμουν στην αρχή να γράψω μυθιστόρημα” συνεχίζει. Η πραγματικότητα όμως τον ξεπέρασε και έτσι αποφάσισε να γράψει ένα non-fiction βιβλίο. “Όταν άρχισα την έρευνα και βρήκα αυτές τις πληροφορίες ο μόνος στόχος μου ήταν να τις μοιραστώ” αναφέρει. Όταν του ζητάω να μου πει ποια από όλες τις ανακαλύψεις στο πλαίσιο της έρευνας τον εντυπωσίασε περισσότερο, μου λέει χωρίς δισταγμό για τις σημειώσεις που βρήκε αποθηκευμένες στο όνομα του γιατρού του Χίλτερ, Δρ Μορέλ. “Ένα από τα πρώτα πράγματα που διάβασα και τον αφορούσαν, ήταν από έναν άλλον γιατρό που περιέγραφε τον Μορέλ να μπαίνει στο δωμάτιο του Χίτλερ με σύριγγες, και μετά να βγαίνει και να πηγαίνει στον νιπτήρα και να τις πλένει. Τότε ενδιαφέρθηκα για τον Χίτλερ” αναφέρει.

norman_ohler_yperdiegersi1
Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά τον Οκτώβριο

Στη συνέχεια, τον ρωτάω γι’ αυτό που μου έκανε πρώτα περισσότερη εντύπωση στο βιβλίο: η αναφορά στο “ναρκωτικό” παρελθόν πολύ γνωστών φαρμακευτικών εταιρειών. Δεν το φοβήθηκε; αναρωτιέμαι, πιστεύοντας ότι η απάντηση δε θα με ξαφνιάσει και θα ακούσω για πιέσεις λόγω συμφερόντων κλπ. Μπα! “Η εταιρεία που βρήκε το Pevitin λέγεται Temmler και σήμερα είναι παγκόσμιος παίκτης. Επικοινώνησα μαζί τους, μίλησα με κάποιον, ήταν πολύ ανοιχτός, μου έστειλε κάποιες φωτογραφίες την επόμενη μέρα (σελ. 20). Και μετά είπε θα επικοινωνήσω πάλι αύριο, αλλά επανήλθε λέγοντάς μου ότι ο προϊστάμενός τού ζήτησε να μη μιλάει μαζί μου γιατί μπαίνουν στο χρηματιστήριο τον επόμενο χρόνο και δε θέλουν αρνητική δημοσιότητα. Το θεώρησα περίεργο. Με άλλες εταιρείες δε μίλησα, δε ξέρω πώς το πήραν. Αλλά πχ η Bayer δε νομίζω ότι αρνείται ότι έφτιαξε ηρωίνη, υπάρχουν διαφημίσεις παλιές στο ίντερνετ… Εκείνη τη στιγμή δεν ήταν παράνομο. Πάντως, όλα όσα γράφω είναι γεγονότα οπότε νομίζω ότι δε μπορούν να κάνουν τίποτα, γιατί ακόμα ζούμε σε Δημοκρατία. Μπορούμε ακόμα να γράφουμε ελεύθερα”.

Η κουβέντα μας συνεχίζεται με ένα σημείο κάπου στη μέση του βιβλίου που ένιωσα ότι ο Ohler απολογείται. Δηλαδή, όχι ακριβώς. Απλά έχοντας αποκαλύψει με λεπτομέρειες το θέμα του Χίτλερ με τις ουσίες, δικαίως νιώθεις ότι ίσως αυτές έφταιγαν για όλα. Και εκεί μπαίνει ένα φρένο… (σελ. 286-287).

“Θα μπορούσε να παίρνει όσα ναρκωτικά μπορούσε, για να εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση όπου να μπορεί να διαπράττει τα εγκλήματά του. Αυτό δεν μειώνει την τερατώδη ενοχή του”.

Ο Norman Ohler δε μπορεί εύκολα να ανακαλέσει αυτό το σημείο, με ρωτάει αν μου έκανε κακή εντύπωση, απαντάω αρνητικά. Ένιωσα ότι έπρεπε να υπάρχει, ακόμα κι αν έβγαζε αμηχανία. Είναι τέτοιο το θέμα, τέτοια τα εγκλήματα, που δεν είναι περιττό.

Η επόμενη ερώτησή μου, είναι βγαλμένη από τη δική μου αίσθηση όταν έφτανα στο τέλος του βιβλίου. Ένιωθα κάπως περίεργα που δεν ήξερα τίποτα από αυτά ως τα τριάντα και κάτι. Ρώτησα τον ίδιο αν αισθάνθηκε περίεργα κάνοντας τις ανακαλύψεις αυτές.. “Ναι, ήταν περίεργο. Στο σχολείο δε μας δίδαξαν τίποτα σχετικό” τονίζει, προσθέτοντας όμως ότι παράλληλα ένιωσε ωραία όταν βρήκε όλα αυτά τα στοιχεία και κατάλαβε ότι κανείς δεν τα είχε υπόψη του…

Όσο για τις κριτικές; Τις σκέφτηκε αλλά όχι πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο. “Τότε σκεφτόμουν μόνο το γράψιμο. Μετά, η πρώτη κριτική για το βιβλίο έγινε Κυριακή, στο μεγαλύτερο περιοδικό της Γερμανίας, και δεν ήταν πολύ καλή. Έπαθα σοκ! Είπα είναι ένα υπέροχο βιβλίο, πώς γίνεται κάποιος να μην το αντιλαμβάνεται; Έπειτα, ήξερα ότι την Τρίτη θα έβγαινε η μεγαλύτερη καθημερινή εφημερίδα στη Γερμανία. Ήμουν πολύ νευρικός. Τελικά το αποθέωσαν” αναφέρει. “Κάποιοι ιστορικοί θεωρούν ότι είναι pop art, fake. Σε κάποιους άλλους αρέσει και χαίρομαι γι’ αυτό. Σε κάθε περίπτωση, εγώ δεν το έγραψα για τους ιστορικούς, αλλά για καθημερινούς ανθρώπους”.

Στο τέλος της “Υπερδιέγερσης”, στις ευχαριστίες (που πάντα διαβάζω) εντόπισα ότι η αρχική επιθυμία ήταν το συγκεκριμένο θέμα να γίνει ταινία. Θα γίνει; “Πούλησα τα δικαιώματα στην Paramount. Δε ξέρω τίποτα άλλο εκτός από το ότι χρειάζονται περίπου 14 μήνες για το σενάριο” απαντάει. Προσθέτει ότι αγοράστηκε από κοινού με την εταιρεία παραγωγής που έχει ο DiCaprio. “Τον ενδιέφερε αλλά δε ξέρω. Ελπίζω να το κάνει ταινία και να παίξει τον Μορέλ” μου λέει, σημειώνοντας ότι θα ήθελε και ο ίδιος να παίξει, ένα ρόλο κομπάρσου ίσως.

Προς το παρόν, συνεχίζει να γράφει. Μου δείχνει σημειώσεις στη τσάντα του, είναι από τα επόμενα βιβλία του, τα άλλα δύο μέρη που μένουν για να ολοκληρωθεί η αντιφασιστική του τριλογία, που αγνοούσα ότι ετοιμάζει. “Τώρα γράφω για την αντίσταση στο Βερολίνο, και το τελευταίο βιβλίο θα είναι για το brainwashing. Yπάρχει μια αναφορά στην Υπερδιέγερση αλλά θα επεκταθώ περισσότερο και θα αναφερθώ στην Αμερική, που είναι η νέα Ναζιστική Γερμανία.

Πιστεύει ότι υπάρχουν αναγνώστες που θέλουν να διαβάζουν τέτοια βιβλία. “Είναι ενδιαφέρον να γράψεις ένα βιβλίο ιστορίας με ελκυστικό τρόπο, νομίζω ότι αυτό προσπάθησα να κάνω και αυτό θα προσπαθήσω για όλη τη τριλογία” τονίζει, αναφέροντας ότι αυτή η τάση στη λογοτεχνία που οι μυθιστοριογράφοι πιάνουν ιστορικά θέματα είναι ενδιαφέρουσα για τους νέους ανθρώπους που θέλουν να διαβάζουν πιο ελκυστικά βιβλία και όχι ιστορία με ξύλινη αφήγηση.

norma_ohler_sign
Ο Norman Ohler υπέγραψε το βιβλίο μου με επαναστατικό mood

Ετοιμαζόμουν να κλείσω το μικρόφωνο μέχρι που τον ρώτησα: “υπάρχει κάτι άλλο που θέλετε να προσθέσετε και ίσως δε σας ρώτησα;”

Θέλω να ζητήσω συγγνώμη για τον Σόιμπλε. Τον βρήκα τόσο απαίσιο όσο οι Έλληνες, απλά δεν υπέφερα τόσο όσο οι Έλληνες. Για τον Χίτλερ και για τον Σόιμπλε (δεν τον ψήφισα). Το μήνυμα που θέλω να στείλω, είναι ότι πρέπει να κάνουμε ένα επαναστατικό κίνημα στην Ευρώπη, ένα πανευρωπαϊκό οικολογικό σοσιαλιστικό κίνημα που θα μεταμορφώσει την ήπειρο. Θέλουμε έναν Ευρωπαίο Λένιν. Πιστεύω είναι πιθανό, γιατί πολλοί άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι. Πρέπει να στραφούμε ενάντια στον καπιταλισμό.

Κάπως έτσι, επαναστατικά, κλείσαμε τη συζήτησή μας. Το αν ο Norman Ohler θα έρθει να ζήσει στην Ελλάδα όπως μου είπε, μένει να φανεί. Το σίγουρο προς στιγμήν είναι ότι το βιβλίο του θα συζητηθεί πολύ τώρα που κυκλοφόρησε και στη γλώσσα μας!

*Ευχαριστώ πολύ τον Πολυχώρο Μεταίχμιο για τη φιλοξενία
** Το βιβλίο “Υπερδιέγερση: τα ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ” κυκλοφορεί εδώ και λίγες εβδομάδες από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

Απάντηση

Πλοήγηση