Μια όμορφη φωτογραφία ανέκδοτου βιβλίου στο timeline μου και μερικές σκέψεις.
Παρασκευή ξημέρωσε, μπήκε και ο ήλιος από το παράθυρο. Ο καφές μου ήταν έτοιμος όταν ξύπνησα, και ένα βιβλίο που χτες δε μπόρεσα να φωτογραφήσω ωραία, ξαφνικά πήρε πόζα. Τα σημάδια ότι η μέρα θα πάει καλά ή τουλάχιστον καλύτερα από τις προηγούμενες, ήταν αρκετά.
Μπαίνω στα social, και να ακόμα ένα τέτοιο σημάδι. Βλέπω μια φωτογραφία της Διευθύντριας Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων των Εκδόσεων Διόπτρα, Αλεξάνδρας Αυγερινού. Είναι χειρόγραφα ενός βιβλίου που πρόκειται να εκδοθεί! Συγγραφέας η Αλκυόνη Παπαδάκη.
Πατάω ζουμ να πάρω μια κλεφτή ματιά από τη σελίδα 17. Μιλάει για όνειρα. Μια μεγάλη πολύχρωμη πεταλούδα ρωτάει το κόκκινο λουλούδι της πικροδάφνης, με τι μοιάζουν τα όνειρα. Υπέροχο! Όχι μόνο αυτό που λέει η σελίδα, αλλά και το ότι βλέπω ανέκδοτο χειρόγραφο μιας μεγάλης συγγραφέα.
Πόσοι γράφουν ακόμα με στυλό τα βιβλία τους, άραγε; Δύσκολα θα πάρω απάντηση. Οι εκδότες ξέρουν καλύτερα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια, όλο και λιγότεροι επιλέγουν χαρτί. Και μπορεί να είναι βολικό το πληκτρολόγιο, δε λέω, αλλά τo μελάνι στις σελίδες έχει μια μαγεία παραπάνω… Εμένα, τουλάχιστον, με μια κλεφτή ματιά, κατάφερε να με πείσει ότι δε γίνεται η μέρα που ξεκίνησε να μην είναι όμορφη.
