Ένα απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Δημήτρη Παπαχρήστου για το Πολυτεχνείο, τους αγώνες και τη ζωή.
Οι σφαίρες δεν ήταν πλαστικές. Σκοτώνανε, πυροβολούσαν οι ελεύθεροι σκοπευτές από το “Ακροπόλ”. Στις έντεκα το βράδυ έπρεπε να ανακοινώσουμε πως έχουμε δύο νεκρούς.
Δεν το έκρυψα, φοβήθηκα. Να μη φοβίσουμε το λαό, που είε γίνει ασπίδα προστασίας μας. Είχα επίγνωση πως το τίμημα της ελευθερίας είναι ο θάνατος.
Είχε έρθει από τη Συντονιστική η Τόνια και ο Νίκος με έπιασε απ’ το λαιμό, νόμιζε πως ήταν υπεύθυνος του σταθμού, δεκαεννιά χρονών φοιτητής της Σχολής Μηχανολόγων. Οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αισθάνοντας πως ήταν στο σπίτι τους. Ήξεραν καλύτερα από εμάς τους χώρους. Είχαμε μεταφέρει το σταθμό στο κτίριο των Πολιτικών Μηχανικών για μεγαλύτερη ασφάλεια.
Πλακωθήκαμε για μια στιγμή μισό μέτρο απ’ τον πομπό. Έκανα την ανακοίνωση με όσο το δυνατόν ψύχραιμη φωνή. Κάναμε εκκλήσεις στον Ερυθρό Σταυρό, στους γιατρούς, έχουμε τραυματίες, ζητούσαμε φάρμακα και δεν ήξερα πώς να τα πω.
*Σελίδα 15 από το βιβλίο “Δεν αδειάζουμε να πεθάνουμε” του Δημήτρη Παπαχρήστου. Εκδόσεις Τόπος, κυκλοφορία Νοέμβριος 2023
