Ένα μυθιστόρημα που γεμίζει τα πνευμόνια με παγωμένο αέρα.
Το “Πριν χαθούν τα πουλιά” της Charlotte McConaghy, έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγους μήνες από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και συζητιέται πολύ. Όχι άδικα!
Πρόκειται για ένα βιβλίο που σε πρώτο πλάνο διηγείται την ιστορία μιας γυναίκας, αλλά στο φόντο, διηγείται μια ιστορία στην οποία πρωταγωνιστές είμαστε όλοι: αυτή της περιβαλλοντικής καταστροφής.
Η υπόθεση
Η Φράνι, δε μπορούσε ποτέ να μείνει στο ίδιο μέρος. Περιπλανιόταν πάντα, ήταν στη φύση της. Έτσι, τη βρίσκουμε να ταξιδεύει με μόνο της σκοπό να παρακολουθήσει τα αρκτικά γλαρόνια στην – ίσως – τελευταία τους αποδημία.
Στην πορεία του βιβλίου, μέσα από αναδρομές, ο αναγνώστης γνωρίζει τη Φράνι αλλά επίσης μπαίνει σε μια δυστοπία. Πολλά ζώα που σήμερα θεωρούμε δεδομένα, δεν υπάρχουν. Και γι’ αυτό, φταίνε οι άνθρωποι… Η Φράνι παλεύει κόντρα σε αυτή τη φρίκη αλλά και στο παρελθόν της. Θέλει να απελευθερωθεί.
Bookmarks
Εν ολίγοις: Το βιβλίο με μετέφερε σε άγρια τοπία, με έκανε να νιώθω ότι ανασαίνω παγωμένο αέρα όσο η Φράνι μαχόταν για ένα σκοπό που αρχικά έμοιαζε περισσότερο με απελπισία. Με συγκίνησε, με ταξίδεψε.
Το διάβασα μέσα σε: 1 μήνα
Το προτείνω: αν αναζητάς ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα, αν σου αρέσουν οι ιστορίες που αφορούν το περιβάλλον, αν θες να διαβάσεις μια διαφορετική ιστορία αγάπης.
Δεν το προτείνω: αν ψάχνεις για page turner. Δεν είναι αργό ή βαρετό, απλά μπορείς να το αφήσεις και να το ξαναπιάσεις χωρίς να χάσεις τον ύπνο σου.
Highlights: Οι τελευταίες σελίδες.
Αρνητικό: –
