Ακούμε για την κλιματική αλλαγή αλλά τι είναι, στ’ αλήθεια; Ο David Wallace-Wells αναλαμβάνει να μας εξηγήσει. Και τρομάζει.
Δε συμμετέχω σε δράσεις που γίνονται κατά καιρούς για την κλιματική αλλαγή. Ούτε με την ανακύκλωση έχω ιδιαίτερη σχέση. Γενικά, δεν ασχολούμαι ενεργά με τα του κλίματος. Σέβομαι τη φύση αλλά δεν έχω μελετήσει το θέμα σε βάθος.
Παρ’ όλα αυτά, το βιβλίο “Ακατοίκητη Γη – Μια ιστορία του μέλλοντος” που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο πρόσφατα, ήθελα πολύ να το διαβάσω. Γραμμένο από έναν δημοσιογράφο, τον David Wallace-Wells, φαινόταν γεμάτο χρήσιμες πληροφορίες για την κλιματική αλλαγή, δωσμένες σε “απλή γλώσσα”.
Διάβασα στο οπισθόφυλλο:
Ο αργός ρυθμός της κλιματικής αλλαγής είναι ένα παραμύθι σχεδόν τόσο ολέθριο όσο και το παραμύθι πως δεν συμβαίνει καν, και μας πλασάρεται μαζί με μια σειρά άλλες αυταπάτες που σκοπό έχουν να μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα: Ότι η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη λαμβάνει χώρα μακριά μας και αφορά μόν τον Αρκτικό Κύκλο. Ότι αφορά απλώς το επίπεδο της θάλασσας και τις ακτές, και δεν είναι μια απειλή κατά κάθε τοποθεσίας και κάθε μορφής ζωής. […] Ότι έχει υπάρξει στο παρελθόν κάτι ανάλογο της απειλής που αντιμετωπίζει σήμερα το ανθρώπινο είδος, που μας επιτρέπει να ατενίσουμε το μέλλον μας με αισιοδοξία. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι αλήθεια.
Μου τράβηξε την προσοχή. Το ξεκίνησα λοιπόν και από τις πρώτες σελίδες, κατάλαβα ότι δε γίνεται να το ολοκληρώσω χωρίς να έχω ένα μολύβι για παρέα. Υπογράμμιζα συνέχεια, τσάκιζα σελίδες.
Ο David Wallace-Wells έχει συγκεντρώσει ό,τι σημαντικό υπάρχει για την κλιματική αλλαγή (έρευνες, στοιχεία, προβλέψεις) και έχει προσπαθήσει να το βάλει σε μια σειρά. Το βιβλίο χωρίζεται στα εξής μέρη:
- Το ντόμινο της καταστροφής.
- Τα στοιχεία του χάους.
- Το καλειδοσκόπιο του κλίματος.
- Η ανθρωπική αρχή.
Σε κάθε μέρος αυτού του βιβλίου, υπάρχουν στοιχεία που αφυπνίζουν. Στις σελίδες του, η “κλιματική αλλαγή” παύει να είναι δυο λέξεις και γίνεται αυτό που πραγματικά είναι: το παρόν και το μέλλον μας.
Μέχρι πριν να διαβάσω την “Ακατοίκητη Γη”, ήξερα για την υπερθέρμανση, την τρύπα του όζοντος και άλλα τέτοια, επιφανειακά. Πλέον ξέρω ότι το να ανέβει η στάθμη της θάλασσας είναι αναπόφευκτο και το μέλλον μας γεμάτο “απίστευτα φαινόμενα”.
Κάθε φορά που βλέπω ειδήσεις πια, ανακαλώ αυτό το βιβλίο. Βλέπω πυρκαγιές, τυφώνες, “πρωτοφανείς καταστροφές” και ξέρω τι φταίει. Φταίμε εμείς. Κι αυτό σημαίνει ότι εμείς μπορούμε να διορθώσουμε την κατάσταση…
bookmarks
Το διάβασα μέσα σε: 1 μήνα.
Το προτείνω: Σε όλους. Σίγουρα θα διαβαστεί πιο ευχάριστα από όσους έχουν σχετικές ανησυχίες ή αγαπούν το Non Fiction. Αλλά πραγματικά, προτείνω σε όλους να το διαβάσουν γιατί απλά αφορά όλους.
Δεν το προτείνω: Αν σε αυτή τη φάση δε θέλεις να διαβάσεις κάτι που θα σε προβληματίσει ή αν σκοπεύεις να μετοικήσεις σε άλλο πλανήτη.
Highlights: Δε μπορώ να ξεχωρίσω.
Αρνητικό: Η “Ακατοίκητη Γη” έχει τόσες μαζεμένες πληροφορίες που σίγουρα δε θα θυμάσαι όταν την ολοκληρώσεις. Σε ορισμένα σημεία γίνεται χαωτική ενώ σε κάποια, επαναλαμβάνεται. Στα αρνητικά επίσης, είναι το ότι δεν έχει πρακτικές συμβουλές. Έχοντας τρομάξει από τις προβλέψεις και τα στοιχεία, ήθελα – σαν σωστός τεμπέλης πολίτης- να δω μια λίστα με το τι πρέπει και μπορώ να κάνω εγώ για να αλλάξει η πορεία που έχουμε πάρει.
Τσάκισα σελίδες: Πάρα πολλές. Παραθέτω λίγες…
Σελ. 45: “Όλοι μας, με τις πράξεις μας, φέρνουμε περισσότερη δυστυχία στον μελλοντικό εαυτό μας κάθε φορά που ανάβουμε τα φώτα, αγοράζουμε ένα εισιτήριο αεροπλάνου ή αποφεύγουμε να ψηφίσουμε”.
Σελ. 81: “Μια έρευνα δείχνει πως μεγάλο μέρος των υποδομών του ίντερνετ μπορεί να βρεθούν κάτω από τη στάθμη της θάλασσας μέσα σε μόλις δύο δεκαετίες από τώρα”.
“Σελ. 96: “Τον ίδιο μήνα, η δεύτερη φονικότερη πυρκαγιά του 21ου αιώνα ξέσπαγε στα παράλια της Ελλάδας, προκαλώντας τον θάνατο 102 ανθρώπων”.
