Μια μέρα με το νουάρ μυθιστόρημα του Μίνου Ευσταθιάδη.
Τον «Δύτη» του Μίνου Ευσταθιάδη τον έβλεπα συχνά – πυκνά στο bookstagram. Η προσεγμένη έκδοση του Ίκαρου μου είχε τραβήξει το βλέμμα αλλά μόλις πρόσφατα διάβασα το οπισθόφυλλο.
Μια περιπλάνηση που αρχίζει από το νυχτερινό Αμβούργο για να καταλήξει στον βυθό της ελληνικής θάλασσας. Η αλυσίδα διαδοχικών αυτοκτονιών και ανεξήγητων θανάτων περιστρέφεται γύρω από μια ταινία διάρκειας λίγων λεπτών. Μέσα της ξαναζωντανεύει «Ο Δύτης».
Ο ντετέκτιβ Κρις Πάπας θα αναγκαστεί να την παρακολουθήσει για να καταλάβει. Κάποιες φορές το ταξίδι στο παρελθόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια βουτιά στον πυρήνα της φρίκης. Εκεί όπου η πραγματικότητα υπερβαίνει την ανθρώπινη φαντασία.
Oκ, εννοείται ότι το ξεκίνησα αμέσως. Σε κάποια παραλία, άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι και πριν το καταλάβω είχα ήδη φτάσει στη μέση του βιβλίου. Το ίδιο βράδυ άφηνα τον «Δύτη» στον κομοδίνο μου έχοντας φτάσει στο τέλος, με περίσσεια αηδία, προσπαθώντας να ξεχάσω και να πέσω ήρεμη για ύπνο (δύσκολο).
Η αηδία είχε να κάνει μόνο με την ιστορία καθαυτή. Η γραφή και η πλοκή κάθε άλλο παρά αποκρουστικές μου φάνηκαν όπως μπορείς να καταλάβεις από την ταχύτητα που διάβασα αυτό το βιβλίο.
Μου άρεσε πολύ που η υπόθεση ξεκινούσε από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Μου άρεσε πολύ που δεν υπήρχαν ανούσιες περιγραφές. Παρά το ότι τα ιστορικά στοιχεία γενικώς με δυσκολεύουν, λάτρεψα τον τρόπο που ο Ευσταθιάδης τα έκανε κομμάτι της ιστορίας. Γενικά έφριξα, ανατρίχιασα, προβληματίστηκα, αναρωτήθηκα, σκέφτηκα. Ήταν ένα βιβλίο που μονοπώλησε το ενδιαφέρον και δύσκολα, πολύ δύσκολα θα το ξεχάσω.
Bookmarks
Το διάβασα μέσα σε: 1 ημέρα.
Το προτείνω: Αν θέλεις να διαβάσεις ένα page-turner, καλογραμμένο αστυνομικό μυθιστόρημα.
Δεν το προτείνω: Αν αναζητάς κάτι ελαφρύ. Δεν είναι μια ακόμα αστυνομική ιστορία. Έχει βάθος, χτυπάει φλέβα και θα χρειαστείς λίγο χρόνο για να αποφορτιστείς.
Highlights: Το τέλος. Έχοντας διαβάσει τη λύση σε όλα τα μυστήρια του βιβλίου, πραγματικά δε μπορώ να δω τίποτα πιο δυνατό από αυτό.
Αρνητικό: Είναι αρκετοί οι θάνατοι, πολλοί οι συσχετισμοί και ομολογώ ότι αφού διάβασα την τελευταία σελίδα μου πήρε 5 λεπτά για να σκεφτώ τι συνέβη σε όλα τα πρόσωπα που είχαν ένα μυστήριο τέλος. Επίσης, δε μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα με τη σύνδεση που υπήρχε με τον «Αγαμέμνονα».
