Περιμένοντας την Κική Δημουλά, για ένα “γειά” και μια υπογραφή.
Δεν είμαι πρωινός τύπος και ειδικά τα Σάββατα, το να βγω από το σπίτι πριν το μεσημέρι είναι σπάνιο όσο το χιόνι στην Αθήνα. Όμως σήμερα, 12 παρά ήμουν στο δρόμο. Η Κική Δημουλά θα βρισκόταν στον Ίκαρο και θα παρουσίαζε – είχα μάθει – τη νέα της συλλογή. Ευκαιρία σκέφτηκα να την ακούσω διαβάζει τα φρέσκα ποιήματα της και να τη δω από κοντά.
Τα πράγματα δεν είχαν έτσι ακριβώς. Φτάνοντας στη Βουλής 4, είδα μια ουρά να φτάνει ως την άκρη του πεζοδρομίου, μέχρι την Κολοκοτρώνη. Γούρλωσα τα μάτια, βρήκα γνωστούς και περίμενα και εγώ με τη σειρά μου. Στην πορεία καταλάβαμε ότι δεν ήταν παρουσίαση αλλά συνάντηση, για συζήτηση και υπογραφή της νέας συλλογής “Άνω Τελεία”. Σκέφτηκα να φύγω αλλά αφού είχα φτάσει ως εκεί, έμεινα.
Περίμενα μια ώρα για να μπω στο μικρό αλλά υπέροχο χώρο του Ίκαρου. Είδα την Κική Δημουλά καθισμένη σε ένα μεγάλο γραφείο να χαμογελάει σε κάθε άνθρωπο που την πλησίαζε για να της πει ένα ευχαριστώ και να ζητήσει μια υπογραφή σε βιβλίο. Το τσιγάρο της ήταν αναμμένο στο τασάκι και η ίδια δεν έδειχνε να έχει κουραστεί από την όλη διαδικασία.
“Με ένα ταφ;” με ρώτησε όταν ήρθε η σειρά μου για την αφιέρωση. Ναι, της απάντησα ρίχνοντας ένα χαμόγελο. Έφυγα με μια “Άνω Τελεία” στο χέρι. Διάβασα μερικές γραμμές στο λεωφορείο με τη λαχτάρα που έχουν τα παιδιά όταν βλέπουν σοκολάτα.
Φτάνοντας σπίτι ήμουν πραγματικά χαρούμενη. Λιγότερο για την αφιέρωση και τη γνωριμία – κράτησε άλλωστε δευτερόλεπτα. Περισσότερο, που είδα τόσο κόσμο να περιμένει για ένα βιβλίο. Για ένα ποίημα. Για μια ποιήτρια. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν μετά την αηδία του Black Friday.
